Monday 18 February 2013

De inbox

Ik hoorde een prachtige uitspraak op de radio; “de inbox is een to do list waaraan iedereen taken kan toevoegen”. Dat doen we dan ook met z’n allen gretig. De individualisering van de maatschappij is al sinds de eind jaren ’80 duidelijk merkbaar, vreemd genoeg loopt de opmars parallel aan de opmars onze digitale hulpstukken. De een vind ze onmisbaar, de ander een draak.

Persoonlijk kan ik niet meer zonder. 24 uur per dag ben ik online. 24 uur? Ja, ook ’s nachts ligt mijn trouwe GSM op mijn nachtkastje en flikkert iedere 30 seconden een vertrouwt lampje om mij te laten weten dat ik nog online ben. In een recent onderzoek las ik dat de gemiddelde Nederlander, schrik niet, 150 keer (!) per dag op het scherm van zijn mobieltje kijkt. We “appen, pingen en porren” ons suf, ik zie, tijdens mijn treinreisjes naar de Randstad, regelmatig groepen vrienden in een 4-persoons treinbank plaatsnemen. In een vloeiende beweging haalt een ieder z’n mobiel te voorschijn; “ff ’n app’je sturen” wat het extra grappig maakt is dat ze meestal in dezelfde “app groep” zitten en dus veelal onderling berichten sturen terwijl ze een neuslengte van elkaar verwijdert zijn. Ach wie maak ik nu iets wijs. Dit bericht typ ik op mijn iPad, terwijl ik met een schuin oog regelmatig kijk naar het beeldscherm van mijn mobiel, op 4 meter afstand staat mijn laptop nog open, de router van mijn wireless internetverbinding maakt overuren. This is it! De inbox van uw Outlook is uw online to do lijst waaraan iedereen een actie kan toevoegen. Of u het nu wilt of niet, het gebeurt. Immers iedere mail heeft een respons nodig, al is het maar de knop “delete”. Pas wel op wanneer u op delete drukt, de verzender kan altijd nog zeggen: “dat  heb ik je toch gemailed” om u dan vervolgens te confronteren met zijn “verzonden items” Case closed, u had het moeten weten!

Ik probeer mijn collega’s te coachen in hun “online gedrag”. Een soort van digitale normen en waarden bij te brengen zo u wilt. Niet dat ik medewerkers iets verbied, nee, dat werk averechts, een pseudoniem is immers zo aangemaakt: “#mijnbaasiseeneikel”. Wel probeer ik uit te leggen dat in “mijn tijd”, klinkt overigens als iets uit de Romeinen, het héél normaal was dat je iemand belde als je een afspraak wilde verzetten of een slecht nieuws bericht had. Misschien, nee ik weet het zeker, dat is het moraal van deze mail; je bent een held als je belt! (Overigens ook goed voor iedereen die aandelen heeft van KPN of een andere provider….)

Ik wens u veel (telefoon-)gesprekken…











Met vriendelijke groet,

Rino Soeters
Algemeen Directeur